Sta jij wel eens stil bij de top van de berg?
Natuurlijk klinkt voorgaande zin wat vaag. Ik zal toelichten wat ik bedoel. Vandaag gebeurde me iets bijzonders.
Ik sloeg een boek open en hup, daar valt een envelop op mijn schoot. Hoewel er een bedrijfsnaam op de envelop staat kan ik niet direct thuisbrengen wat het is. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik kijk er in en zie een dubbelgevouwen A4.
In één oog opslag zie ik dat het een evaluatieverslagje is, naar aanleiding van mijn verplichte aantal uren counselling/coaching. Deze uren volgen, dat is in de opleiding tot counsellor verplicht om persoonlijke stukken op te ruimen of te helen en tegelijk zo je eigen professionaliteit als Counsellor te laten groeien. Bere interessant en zo fijn voor je persoonlijke ontwikkeling! Mijn opleiding heb ik reeds lang geleden afgerond.
En dan… Mijn oog valt op mijn leerpunten. Wat een cadeautje om dit te lezen. Inmiddels is het namelijk 9 jaar later, en wat is er veel veranderd! En wat is er veel groei geweest in de tussentijd… Opeens moet ik denken aan de berg.
Mijn cliënten vertel ik vaak het verhaal van de berg. Als je omhoog kijkt, lijkt de top het eindpunt. Dáár wil je naartoe. Je trekt je wandelschoenen aan en vertrekt, met als doel zo snel mogelijk die top bereiken. Onderweg heb je misschien wel noodgedwongen slingerpaadjes moeten bewandelen, maar man, wat wilde je snel door, door, door!
Eenmaal aangekomen (trouwens, dan zie je áltijd weer een nieuwe bergtop die je wilt beklimmen) realiseer je je dat je vooral met je einddoel bezig was. En dat je onderweg helemaal het uitzicht niet hebt gezien. En eigenlijk ook helemaal niet van de tocht hebt genoten of er bewust mee bezig bent geweest. Je hebt een kans laten liggen om je groei bewust mee te maken door regelmatig te reflecteren op je pad zélf en daarvan te leren.
Het verhaal van de berg vertelt je, dat juist het pad zelf zo prachtig en leerzaam is. En dat wanneer je af en toe stil staat, het zoveel meer voldoening, inzichten en waarde kan geven om naar beneden en om je heen te kijken in plaats van alleen maar omhoog. Het verhaal van de berg kwam nu even bij me na het lezen van dit evaluatie verslag.
Ik kijk naar beneden van het punt waar ik nu sta. De top is nog ver weg, gelukkig want voor mij geldt nu de reis zélf, het pad. En onderweg sta ik regelmatig stil om te genieten van waar ik nú ben, terug te kijken van waar ik ben gekomen, of dit nog het juiste pad voor me is en om even tegen mezelf te zeggen dat juist het pad is wat het leven zo interessant maakt. Ik hoop nog heel wat slinger paadjes te mogen bewandelen, helende stappen te maken en mijn onderzoekende houding te verdiepen. En onderweg zal ik regelmatig even blijven staan om mezelf af te vragen: waar kom ik vandaan, waar sta ik nu, waar ga ik naartoe?
En natuurlijk: van het uitzicht te genieten.
Lees ook: https://www.anna-r.com/de-monnik-en-de-rivier/